Geiq ndaej ngoenzhaenx ban- ringzgvaq fwn moenqfefe, gou gag naengh youq gwnz sahfaz ndaw ding, caj daxboh daxmeh daj yihyen dauqma. Ndaw sim gou diuqbubbub gig mbouj onj, aenvih haetromh mwh yaek ok dou, daxgoeng sawqmwh bingh lo, bohmeh gipgip muengzmuengz soengq de bae yihyen.

Mwh caj vunz couh raen seizgan raezrangrang. Fwn doek youq gwnz conghcueng, yiengjdaekdaek, lumj- baenz ndaw sim diuqbwgbwg mbouj onj nei. Gou gaemdawz soujgih, dwk doeng hauhmax daxmeh, mbouj miz vunz ciep. Gou dwk baez youh baez, mboujlwnh baenzlawz deq, itcig mbouj miz vunz ciepdingq. Doeklaeng, dienhvah gou dauqdaej yiengj lo, dwg daxmeh dwk daeuj.

“Vei, meh, daxgoeng baenzlawz yiengh la?” Gou simgip dwk cam.

“Yinz ha, daxgoeng bingh naek, canghyw naeuz yaek aeu guh soujsuz cij ndaej.” Dingq sing daxmeh dingq ndaej ok de naetnaiq raixcaix.

Dingqnyi coenz vah neix, gou raemxda yaek conh. Gou rox daxgoeng gaenq geq lailai, mbouj ndei guh soujsuz, hoeng seizde, gou rox sim gou dingh aeu cingx roengzdaeuj, mbouj ndaej caiq hawj bohmeh faensim lo.

Dingq dienhvah gvaq le, gou sup gaemz heiq hung ndeu, laep da hawj bonjfaenh dingh roengzdaeuj. Gou gietdingh guh di saeh swhgeij guh ndaej daengz haenx, ceiq noix hix aeu guenj ndei bonjfaenh mbouj hawj bohmeh youheiq gou. Gou daj ndaw gvih dawz aen guenq romcienz okdaeuj, aen guenq romcienz neix dwg gou ndaej bet bi bi haenx, daxgoeng soengq hawj gou guh huqlaex ngoenzseng, ndawde dwg gij cienznyok binaengz gvaq cieng caeuq cienz lingzyungh gou rom haenx. Gou sikhaek roq guenqcienz soiq bae, dawz cienz okdaeuj, baez mbaw baez mbaw geq hwnjdaeuj, gungh miz sam cien seiq bak maenz. Yienznaeuz mbouj lai, hoeng gou rox miz di yungh. Yiengh- neix, gou caeuq daeggo soengq cienz bae yihyen hawj daxmeh, maqmuengh ndaej bang daxgoeng gyau cienz guh soujsuz.

Dauqma daengz ranz, fwn gaenq dingz lo, hoengheiq gig singjsien, ndei mup raixcaix. Yawj song fwngz swhgeij, gou sawqmwh roxnyinh gou gaenq mbouj dwg boux lwgnyez lij aeu baujhoh ndeu, cix dwg boux vunz dawz ndaej rap ndeu. Seizhaenx, ndaw sim gou caegcaeg guh gietdingh, yaek aeu roengzrengz hagsib, daengzcog bienq- baenz boux vunz mizyungh ndeu, ndaej bang ndaw ranz guh hong engq lai.

Mwh banhaemh, daxmeh dwk dienhvah daeuj, naeuz gij soujsuz dax- goeng gou guh ndaej ndei, gaenq gvaq le seizduenh yungyiemj. Gou dauqdaej soeng gaemz heiq ndeu, raemxda dauq roenx okdaeuj, mbouj doengz cix dwg, gij raemxda neix engq lai dwg gou gamjdoengh caeuq sim’onj. Cuengq roengz dienhvah, gou byaij daengz henz cueng, yawj gwnz mbwn gizgyae, sim gou dinghcubcub.

Seizhaenx, gou caen maj hung lo. Mbouj caiq dwg boux lwgnyez guhnyah dwk bohmeh, cix dwg boux vunzranz ndaej dawz rap ndeu. Ciuhvunz maj- hung couh dwg yienghneix, rumzhaenq fwnraq gvaq le, coux daeuj couhdwg mbwn gvengq ndit raeuj.

那一刻，我长大了

记得那是一个阴雨绵绵的下午，我独自坐在客厅的沙发上，等待爸爸妈妈从医院传回消息。我的心中充满了忐忑不安，因为早晨我出门时,爷爷突发疾病,父母急急忙忙将他送往医院。

时间在等待中显得格外漫长。雨点打在窗户上，发出滴滴答答的声音，仿佛在诉说着心中的不安。我拿起手机，拨通了妈妈的号码，无人接听。我一遍又一遍地尝试，无论如何等待，始终没有回应。终于，我的手机铃声响了，是妈妈的来电。

“喂，妈，爷爷怎么样了?”我急切地问。

“小云，爷爷的情况不太好，医生说需要手术。”妈妈的声音中透出无尽的疲惫。

听到这句话，我的泪水忍不住在眼眶中打转。我深知爷爷年事已高，手术风险极大，但此时此刻，我知道自己必须冷静下来，不能给妈妈增添负担。

挂断电话后，我深吸一口气，脑海中迅速整理好状态。我决定做些力所能及的事情，至少为父母减轻一点儿后顾之忧。我从柜子里拿出自己珍藏的存钱罐，这个存钱罐是八岁那年，爷爷送给我的生日礼物，里面是我每一年攒的压岁钱和零花钱。我决然把存钱罐敲碎，取出全部的钱，一张一张地数起来，总共有三千四百元。虽然不多，但我知道应该能派上用场。于是，我和哥哥把钱送去医院给妈妈，希望能帮助支付爷爷的手术费用。

回到家中，雨已经停了，空气中弥漫着清新的泥土气息。看着自己的双手，我突然觉得自己不再是那个需要被保护的小孩子，而是一个可以承担责任的大人。那一刻，我在心中暗暗做出决定，要努力学习，将来成为一个有用的人，为家庭分担更多的责任。

傍晚时分，妈妈打来电话，告诉我爷爷的手术很成功，度过了危险期。我终于松了一口气，泪水再次涌出，不同的是，这次的泪水中更多的是感动和欣慰。挂上电话，我走到窗前，望着远处的天空，心中一片安静。

那一刻，我真的长大了。不再是依赖父母的孩子，而是一个能够在关键时刻站出来，承担责任的家庭一员。人生的成长就是这样，在风雨过后，迎来崭新的朝阳。

（lauxsae son raiz： Cinz Yenginh / 指导老师： 覃燕金）