Ndaw ciuh vunz raeuz, cungj miz fouzsoq baez daemdengj caeuq gazngaih. Hoeng, ndaej sawj vunz maj hung, gou gagnyinh dwg hoenxhingz baez youh baez daemdengj caeuq gazngaih.

Mumjgyumq geiq ndaej mbat yienjgangj haenx……

Riengz dwk seizgan baez faen baez miux gvaqbae, gig vaiq couh lwnz daengz gou hwnj daiz lo. Gou song fwngz nep gaenj dinbuh, menhmenh byaij hwnj gwnz daiz bae, yawjraen gij lwgda bingzveij ndongqcancan laj daiz haenx, gou roxnyinh aen sim lumj yaek diuq okdaeuj nei, song angj fwngz hix cungj dwg hanh liux, hai bak couh gazgwd lo.

“Gak boux lauxsae bingzveij, gyoengq doengzhag, daihgya ndei……” Ngamq hainduj gou lij boih ndaej bien gauj raeuzret, hoeng, mbouj geij nanz couh mbouj doiq loh lo——gou lumz swz lo. Fwt raen baihnaj laepsup, gou couhlumj doek roengz ndaw aen congh raemxgeujgaeq bae. Seizde ndaw sim gou caenh miz aen siengjfap deuzliz aen vujdaiz neix vaiq di, gaxgonq haenqrengz couh yaek doekbyouq liux! Gou cinjbi le baenz nanz seizgan, nanzdauh couh yienghneix lublab souciengz? Da gou liuq raen lauxsae, ndaw da de hamz rim maqmuengh. “Mbouj ndaej, gou mbouj ndaej doiq mbouj gvaq lauxsae caeuq swhgeij.”Aen siengjfap neix baez yap gvaq ndaw uk, gou youh dauq miz saenqsim, ndaw uk youh dauq miz gij cingzgingj baez youh baez lienh doeg caeuq gij swz ngamq lumz bae haenx.

Yienjgangj sat lo, gou menh- menh baez yamq baez yamq byaij roengz daiz daeuj. Cig daengz faj din caij daengz namh lajdaiz seizhaenx, ndaek rinhung ndaw sim gou cij ndaej menhmenh doek roengzdaeuj, gou sup gaemz heiq raez, diuz saenzging beng gaenj haenx cij ngamq soengswd.

Doeklaeng yienznaeuz gou cij ndaej ngeih daengjciengj, hoeng gij feihdauh geizmiuh haenx dauq lumjdwg gij soundaej ceiq hung gou, de daezsingj gou aeu laebdaeb roengzrengz, mbouj- duenh baenaj, gaej dingz youq dieggaeuq, soengswt naj doiq daemdengj. Deng lo, youq seiz gou mbouj buetdeuz caeuq yawjsiuj bonjfaenh haenx, gou maj hung lo.

那一刻，我长大了

人的一生中会面临无数的挫折与挑战，而真正让人成长的，我认为是战胜一次次挫折与挑战的过程。

依稀记得那次演讲比赛……

随着时间一分一秒地流逝，很快就到我上台了。我的手紧紧地捏着衣角，缓步走到台上。看着台下评委老师紧盯着的眼神，我感觉心脏像是要跳出嗓子眼般，手心也冒出了汗珠，开口时带上了丝颤抖。

“各位评委老师、同学们好……”一开始我还能顺利地背出稿子，可后面却出了点状况——我忘词了。眼前突然一片漆黑，我仿佛置身于旋涡中，内心深处涌起一股强烈的逃避欲望，想要立刻逃离这个舞台。此时，为演讲比赛所做的一切努力都将化为泡影。可是准备了那么久，真的要如此潦草地收尾吗？余光忽然瞥见老师充满希望的眼神。“不行，我不能辜负了自己和老师！”在这个念头闪现的瞬间，我又重拾信心。脑中闪过无数次练习的情景与那忘掉的词。

随着演讲结束，我一步步地走下台去。直到踏至台下的那一瞬间，心中的大石头仿佛被轻缓放下，我长舒一口气，紧绷的神经也在放松。

虽然最后我只获得二等奖，可那奇妙的滋味却才像是最大的收获，它提示着我要不断进步、敢于面对挑战。是的，在我没有选择逃避与自卑的那一刻，我长大了。

（lauxsae son raiz：Ganh Gezmeiz Loz Vwnzbangh/指导老师： 甘杰梅 罗文邦）