Aen haggeiz neix, ban gou vuenh boux lauxsae moq ndeu daeuj——Lij lauxsae. Lij lauxsae seiqcib lai bi, mbouj sang mbouj daemq, miz fouq lwgda youh hung youh miz saenz lumj rox gangjvah ndeu. Mwh gou hwnj- dangz doengnaemj sae’ngeix, fouq lwgda yiemzlaeh lauxsae couh dok gou singj; seiz gou hoizdap vwndiz ndaej deng, lauxsae couh riunyumj haenh gou; seiz gou guh saeh ndei, lauxsae couh aeu lwgda danqhaenh gou.

Geiq ndaej miz baez ndeu hwnjdangz, Lij lauxsae cingq son daihgya doeg《Fwn Seizcou》bien govwnz neix, lauxsae heuh daihgya laep lwgda hwnjdaeuj, siengjsiengj govwnz sij gingjsaek fungsou seizcou. Gou laep lwgda hwnjdaeuj, baihnaj lwgda cix yienh’ok ngoenz singhgiz daxmeh son gou aeu baengzsoiq nyib duzmui iq haenx, duzmui iq gig dwggyaez, ngoenzhaenx gou daiq daeuj hagdangz lo. Gou ngaem gyaeuj roengzdaeuj, mbouj rox mbouj nyinh, fwngz mbon haeuj daehsaw, dawz duzmui iq okdaeuj, song fwngz yo laj daizsaw, angq dwk loengh guhcaemz. Sawqmwh, gou roxnyinh miz vunz ndwn youq henz ndang gou, gou vuengmuengz dawz duzmui iq cuengq roengz, ngiengx gyaeuj yawj lauxsae, mwh lwgda gou caeuq lwgda lauxsae doxbungz, gou gamjdaengz lwgda lauxsae gig yiemzlaeh, lumj cingq naeuz:“Yinhvei ya, mwngz hwnjdangz baenzlawz ndaej dawz doxgaiq daeuj loengh guhcaemz ne?” Gou lienz- muengz naengh ndei, nyinhcaen dingqgangj. Doeklaeng, lauxsae cam aen vwndiz ndeu, gou mingzmingz rox, cix mbouj gamj gangj, lauxsae yawj gou baez ndeu, yungh lwgda gujli gou:“Mbeihung di, gangj loek hix mbouj youqgaenj.” Doeklaeng, gou hoizdap lo, caemhcaiq dap deng lo. Lauxsae yungh lwgda lwnh gou:“Mbouj loek ma, couh aeu yienghneix daihdamj gangj.” Gou ngaekngaek gyaeuj saenqsim muenxmuenx.

Miz baez ndeu, roengzdangz lo, gyoengq doengzhag laebdaeb byaij ok gyausiz. Gou yawjraen baihnaj diegnaengh miz bog ceij ndeu, gou couh gungj hwet roengzbae gip hwnjdaeuj gveng haeuj doengj nyap- nyaq bae. Mwh gou cienq ndang gvaqdaeuj, fatyienh Lij lauxsae cingq riunyumj dwk yawj gou, dwg yiengh- haenx caenciet, lumjbaenz naeuz: “Mwngz guh ndaej deng.”

Fouq da Lij lauxsae rox gangjvah, lwgda de fatok gij rongh haenx lumj fwn seizcin mbaeqmbwtmbwt saeq- fwdfwd, lwgda lauxsae youh lumj aen gingq ndeu, seizseiz ciuq dou.

这个学期，我们班调来了一位新老师——李老师，她担任我们班的班主任并教我们语文。李老师四十多岁，中等身材，有一双有神的会说话的大眼睛。当我上课思想开小差时，老师会用严厉的目光提示我；当我正确回答问题时，老师会微笑着用鼓励的目光瞧我；当我做了好事时，老师会眯起眼睛用赞扬的目光看着我。

记得一次上语文课，李老师正带着大家阅读《秋天的雨》这篇课文，读了一会儿，老师让我们闭起眼，想象课文里描绘的秋天的丰收景象。当我眯起眼时，眼前竟然出现了星期天妈妈教我缝的小布熊，非常可爱。那天我又把它带到了学校。我低下头，手不知不觉伸进了书包，摸出了小巧玲珑的小布熊，双手放在抽屉里痛快地玩了起来。不一会儿，感觉有人站在我身边，我立刻反应过来，慌忙把小布熊放下，抬起头看着老师。当我的目光和老师的目光相遇时，我突然觉得这目光是那样的严厉，好像在说：“欣慧啊，你上课怎么能开小差呢！”我连忙坐好，专心听老师讲课。后来，老师出了个问题，我明明知道答案却不敢说出来，老师看了我一眼，用鼓励的眼神对我说：“胆子大一点，说错了也没关系。”最后我回答了，而且答得非常正确。老师用赞许的眼神对我说：“不错，以后还要这样，勇敢、大胆地说出来。”我点点头，充满了自信。

有一次，下课了，同学们陆续走出了教室，我看到我的座位前面有纸团，就连忙走过去，弯下腰，把垃圾捡了起来，扔进了垃圾桶里。当我转过身正要往外走的时候，发现李老师正微笑着看着我呢，那目光是那样的亲切，好像在说：“你做得对。”

李老师那双会说话的眼睛，发出的目光像春天的细雨“润物细无声”，老师的目光又像一面明镜，时刻照着我们。

（lauxsae sonyinx：Veiz Fungmei/指导老师：韦凤妹)