Gou caengz siengj daengz doengh bi haenx gij ngaenz de doz ndaej haenx, cienzbouh ngaiz gyau haeuj ndaw fwngz daxmeh gou bae, lauheiq ndaw ndang de ciengzseiz mbouj miz saek faen ngaenz gvaq bw! Moix gek aen singgeiz ndeu, de couh daiq gou daeuj gwn baez gaugyaeq ndaem ndeu, gij ngaenz neix de baenzlawz rom ndaej ni？Nyaenx le nyaenx, raemxda dauqdaej lij dwg lae okdaeuj lo, daj gemjmik lae haeuj sihbak bae.

De youh iet fwngz gvaqdaeuj, daengj mehfwngz yaek bang gou uet raemxda, gou fwt fatyienh fwngzlwg baihswix de noix hoh fwngz ndeu, gizhaenx dinjdet luenzlulu. Seizneix, gou lumjbaenz raen gij lwed gizde bongh okdaeuj nei, lumjnaeuz raen hoh fwngzgoenq samj rwed haenx doek gwnz namh.

“Neix dwg baenzlawz······loenghbaenz ne？” Gou vut fagca, gaemdawz fwngzlwg de cam, haenqrengz mbaetsing daejsaekwk. De daj habceij gwnz congz yut mbaw sa ndeu bang gou uet raemxda, mbouj oksing.

“Naeuz ya, baenzlawz loenghbaenz ne？”Gou haebfaenz cam de.

“Gvej cienmeng seiz ngaiz gvej deng, mbouj miz maz ndwi, caeux couh ndei lo.” De naeuz.

“Mwhlawz ngaiz ne?”Gou doq gangj doq lah hohfwngz dinjdet、luenzluq、yakyawj hawj gou dwglau haenx.

“Caeux couh ndei lo.”De youh naeuz baez moq.

Gou ce fwngz de roengz, dawz aen buenzhau cang gaugyaeq doi daengz dangqnaj de, dawz fagca oet haeuj fwngz de bae.

“Mwngz gwn, gou yaek lah mwngz gwn!” Gou guh’unj dwk naeuz, lumjbaenz gaiq gaugyaeq neix ndaej bouj dauq sojmiz saetbae haenx, baugvat hoh fwngzlwg de.

Gij nyaeuq gokda de youh nyaeuq hwnjdaeuj lo, de vaxngwd gaemdawz fagca suliu iqet saeqnaeh. Saedceij de noix miz cungj doxgaiq iqet saeqnaeh neix, sengmingh de cungj dwg doxgaiq naekco haenx.

“Gwn ya!”Gou naeuz.

Nyeuq gaugyaeq ndeu youq byai fagca suliu saenzdedded, de fwngz ndeu gingz fagca, lingh fwngz deq youq laj fagca, siujsim riri soengq haeuj bak bae.

“Yienzlaiz dwg cungj feih neix ya!” De menhmenh nyaij, lumj cimz maz doxgaiq ndeigwn noix raen nei, lij mbouj ndei eiqsei riunyumj dem.

“Mwngz biekbae le, gou mbouj rox mwngz youq gyawz, laihnaeuz mwngz cungj ndonj conghgiuz ninz ne.” Gou naeuz. Siengj daengz gij yiengh de gungjhwet ndonj conghgiuz, gou sim’in youh roxnyinh mizdi vadgae, nyaenx mbouj ndaej couh riu lo, song roix raemxda youh lae roengz gemjmik daeuj, gou yut mbaw sa ndeu dimz song da, dawz raemxda sup hawq.

“Mbouj hojnaengz?” De ce fagca roengz.

“Mwngz gwn liux!”Gou naeuz, seizneix ndaw sim gou cungj coux rim daxboh, de dwg daxboh gou, mbouj wnggai gvihaeuj gou ma？

De youh dawz fagca hwnj. “Mwngz dah lwg neix, bienq ndaej baenzneix hengzmanz, dwg mbouj dwg guhyoux la？” De cim gou camnaeuz.

Gou mbouj siengj muenz de, siengj daengz gij seizgei buenq ciuhvunz de, lauheiq daxmeh gou coengzlaiz mbouj maij、mbouj ndiep、mbouj aeueiq de gvaq bw, neix dwg bouxyah wnggai hawj bouxgvan haenx nw, gou lai baez caenda raen daxmeh dawz buhvaq daxboh daj ndaw rug ngeih laeuz gveng roengz laj lae laepngau bae, lij ajbak hemqndaq dem. Moix baez seizneix, daxboh cungj dwg doq gip doq gienqnaeuz, gaej youq dangqnaj dahlwg yienghneix guh. Gou lij ndaejgeiq moix bi cieng co’ngeih, ciuq fungsug dieg dou, daxboh aeu daiq lwg daiq mehyah bae ranzcoj de baiqcieng, hoeng, daxmeh gou mbouj bae gvaq saek baez, cungj dwg gou caeuq de bae. Gyaq danci ngeihcib bet conq ndeu, de dawz gou coq gwnz ganjci baihnaj, laengci doz gij nienzhuq. Gvaqlaeng cawx ndaej mozdozceh le, gou couh daj baihnaj senj daengz baihlaeng de naengh, lij dwg cijmiz gou buenx de ma ranzcoj. Ranzcoj de liz yienhsingz mbouj gyae, gwih danci aiq miz aen cungdaeuz he, gwih mozdozceh engq vaiq lo. Gou ndaejgeiq, bae ranzcoj aeu ginggvaq aen daemzngaeux hung ndeu, seizdoeng, raemxdaemz gaenq giengq hawq, va’ngaeux hix roz lo, hoeng, gij gomakgai henzdaemz lij heucup. Daxboh doz gou、doz nienzhuq daengz gizneix cungj aeu daengx roengzdaeuj.

“Yietnaiq yaep he.”De cungj yienghneix naeuz, gaenriengz daengx danci ndei le, dawz gou daj ganjci umj roengzdaeuj. Seizhaenx ci noix, youh dwg seizcieng, gwnz roen henz daemz mbouj miz maz ci baedauq. De cinj gou youq benq dieg de lah ndaej raen haenx luenh buet、guhcaemz, de cix naengh henz daemz. Bingzseiz dou dwg gwn ngaizromh gvaq gaenh banringz cij okdou, daengz gizneix seiz, nditdoeng cingq ronghsag raeujrub, rumz cififi, byainywj bibuengq yebyeb. Hoengheiq rog ndoi singjsien, seiz mbouj seiz miz sing bauqcieng daj henzgyawj mbanj cienz daeuj. Ciengznienz youq gaigaeuq gaebgeb gwnyouq hawj vunz simsuem, hoeng dangqnaj rog ndoi gvangqlangh neix hawj gou roxnyinh simsangj、dwgmaez. Gou maij riengz diuz roen iq henz daemz buet hop ndeu, dik laemx geij diuz lagduk caixrwnx humx suenbyaek henz roen haenx, haep dwk gij doenghduz ndoj youq ndaw nywj haenx dauqcawq luenh saet. Gou caen siengj aeu gij va’ngaeux hung lumj duixhaeux haenx, hoeng, de liz haenz daemz gyae lai, ndenq mbouj daengz, yienznaeuz ndaw daemz mbouj miz raemx, hoeng, cungj dwg naezboengz. Gou gyae’gyae yawj daxboh, de dinghdingh naengh gizhaenx, nditrongh seizdoeng ciuq ndang de. Seizdoeng, de gyaez daenj geu buhfonx gyazgwz lienh ndaem ndeu, ndigah de lumj gaiq raemh ngaeuz iq lajndit nei.

(6)

我从未想过也许那些年他挣的钱全部落到我妈手里，从未想过他很可能常常身无分文，从未想过隔一个星期就带我吃一次黑森林的钱他是怎么积攒下来的。忍了忍，泪水还是滑落下来，从嘴角流进嘴里。

他又朝我伸过手，翘着他的大拇指。我蓦然发现他左手的小拇指少了一截，在第一指关节那里只剩下一个短而圆的秃头。一瞬间我仿佛看到了喷射而出的鲜血，看到掉到地上的一截鲜血淋漓的指头。

“这是怎么……弄的？”我扔下叉子，捉住他的手小声问，使劲憋住哽咽声。他从桌上的纸盒里抽了张纸替我擦掉泪水，不吭声。

“说呀，怎么弄的？”我咬着牙问他。

“割地板砖时碰的，没事，早就好了。”他说。

“什么时候的事？”我一边说，一边望着那截短而秃、丑陋得令我骇然的小指。

“早就好了。”他又重复了一次。

放下他的手，把那只盛黑森林的白色碟子推到他面前，叉子也塞给他。

“你吃，我要看着你吃！”我赌气似的说，仿佛这块黑森林能弥补回来所有的失去，包括那截小指头。

他眼角的皱纹又皱起来，笨拙地拿起那把小巧的塑料叉子。他的生活中缺少这样小巧而细致的东西，太多沉重且粗粝的东西占据了他的生命。

“吃呀！”我说。

一小块黑森林颤悠悠地叉在塑料叉子上，他一只手举着叉子，一只手护着叉子，小心翼翼朝嘴边送去。

“原来是这个味！”慢慢咀嚼，像尝什么稀罕的佳肴似的，他不好意思地笑笑。

“你走了以后我不知道你住哪里，我老认为你会钻桥洞睡觉。”我说。想到他猫腰钻进桥洞的样子，又心疼又觉得滑稽，忍不住笑了起来，又滑下一串泪水，我抽了张纸使劲按双眼，把泪水吸干。

“怎么会呢？”他放下叉子。

“你吃完！”我说，有一种将他据为己有的霸道。他是我爸，不应该是属于我吗？

他又拿起放下的叉子。“你这孩子，变得这么蛮，是不是谈恋爱了？”他盯着我问。

我不想隐瞒他，想着他这半生的际遇，也许我妈根本没给过他作为一个妻子应该给予一个丈夫的爱与尊重，因为我无数次目睹我妈将他的衣物从楼上的房间一股脑儿扔到黑乎乎的楼梯下，并对他破口大骂，他总是一边收拾一边好言相劝：不要当孩子的面这样做。我还想起每年大年初二，按照风俗他要带我妈和我回他的老家拜年，但我妈一次都没去过，总是我陪他回去。他把我放在二八自行车前杠上，后座驮着拜年的礼品。买了摩托车后，我便从自行车前杠挪到他后面，仍然只是我陪他回去。他的老家离县城并不算远，骑自行车大概需要一个小时，摩托车就更快了。我记得途中我们需要经过一片颇大的荷塘，冬天的荷塘水早就放干了，荷花也早已枯败，而荷塘周边种植的杧果树却还一片繁茂。我爸驮着我和过年的礼品到达这个地方时总会停下来。

“歇一会儿。”他总是这样说，然后支好自行车，将我从前杠上抱下来。那时候车还很少，又逢过年，荷塘边上的公路几乎没有车辆来往。他让我在他的视线范围内乱跑，而他则坐在荷塘边上。我们一般是吃过早饭后接近中午才出发的，到达这片荷塘时，冬日的阳光又暖又明亮，微风吹拂，草尖轻轻摇摆。旷野的空气很清新，从邻近的村庄传来零星的年炮声。常年待在局促逼仄的老城区里，这阔大的旷野在我眼里实在太妖娆太让我欢喜了。我通常会沿着荷塘边缘的小路先蹦一圈，踢倒那些插在路边菜地边歪歪扭扭的竹篱笆，让躲在其间的草虫惊惶四处乱窜。我太眼馋那些像饭碗那般硕大的莲蓬了，可惜它们离岸边太远，荷塘里没什么水，但有一片烂泥。我远远望着我爸，他一动不动坐在那里，明亮的冬日阳光洒落在他身上。冬天他老是喜欢穿一件黑色拉链夹克衫，因此他看起来像是阳光里的一小爿阴影。