Gij yiengh neix gou gig sug, doeg siujyoz seiz, baez cuengqhag, de couh dwg yienghneix ndwn youq bakdou ranzhag deq gou, caj gou saet daengz dangqnaj de le, de couh siujsim dwk daj ndaw daehhongdawz mbon ok gij saejdaeuz gou maij gwn haenx. Mizseiz, gou roxnyinh songdou lumj baengzyoux, gauhcungh seiz, mizgwq gou caeuq de gotmbaq byaij gvaq diuzgai. Miz lai baez couhmoz banringz, mbouj rox de daj gizlawz hongdieg dauqma, aemq daehhongdawz, daengx ndang rim moekmoenq ndwn youq bakdou hagdangz caj gou, haujlai doengzhag cungj roxnaj de······

Gou ganjvaiq coh de byaij bae, ndawsim gingqyienz gikdoengh lumj baeznduj caeuq de daeuj gizneix nei, seizneix gou cij rox, gizsaed gou seizseiz gvaqniemh de、seizseiz siengj raen de.

“Dahniq!” Gyae’gyae de couh coh gou vadfwngz, sing sug haenx hix coh gou cienz daeuj, gou baez hozndaet, raemxda dawz gvaengz. Haj bi lai lo, gou ceihfad de haj bi lai, hix dwg fad swhgeij haj bi lai, gou roxnyinh dwglau, caeklaiq mehmbwn bauj dou bingzan, hawj dou ngoenzneix ndaej doxiu doxraen. Gou dawz yamqdin cuengq menh, dauqdaej dwg bouxhung, gou siengj dawz raemxda bik dauqbae, hoeng, raemxda mbouj dingqvah, lijdwg gvaengzda rim raemxda byaij daengz dangqnaj de, ndwn youq dangqnaj de seizhaenx, raemxda gou engq cienh, lae daeuj mbouj dingz.

De lumj mwhgonq gou lij iq nei, gaem gienz daengj lwgfwngzmeh, aeu ai fwngzmeh bang gou uet raemxda.

Gou siengj heuh de coenz ndeu, hoeng heuh mbouj ok bak, cix baetniuj dwk ngaem gyaeuj, raemxda doekbyoebbyoeb, ai fwngzmeh de caiq bang gou uet raemxda baez moq, fwngz de miz di co.

De caen byom haujlai, dwg cungj byomndongj haenx, limqnaj mingzyienj, naj fonx, mboujgvaq haemq cingsaenz. Gou mumjgyumq roxnyinh de miz di bienqvaq, hoeng gangj mbouj ok dwg maz bienqvaq. Dangyienz lo, haj bi lai seizgan, ndaej gaijbienq haujlai saeh ne, nanzdauh gou mbouj bienq？

Daxboh bang gou dawz aen daeh- aemqlaeng, gou siengj gaem gen de, hoeng, guh mbouj daengz lumj mwhgonq nei gagbaenz yienghneix iet fwngz okbae lo, mwh gauhcungh seiz, gij yiengh caenmaed、daihfueng caeuq de gotmbaq byaij gvaq diuzgai haenx bae mbouj dauq lo. Cijndei siengsim dwk riengz baihlaeng de byaij haeuj “Bwnhyez” bae. Lij dwg meh lauxbanj noh hauoiq haemq biz haenx, de lij ndaejgeiq dou, coh dou ngaek gyaeuj riunyumj. Gij yienghbaij doxgaiq ndaw diemq lij lumj haj bi gonq nei mbouj bienq saekdi, lienz mbaw deihdoz gwnz ciengz hix mbouj bienq, song aen congzmwnziq saekhenj depciengz baij lumj yienghgaeuq, najcongz nem miz dozgajdungh meuzgyah- feih，gij yiengh sugnaj haj bi gonq haenx hamjgvaq seizgan fwt okyienh youq dangqnaj gou. Caen gyo’mbaiq aen diemq iq neix, de daiq dou dauq daengz ndaw gvaengx sugnaj mwhgonq haenx.

Gag song boux dou ndwi. Aen congzmwnziq saekhenj, gwnzde coq daehhongdawz baengzfanzbu daxboh, gaiq gaugyaeq ndaem feihmakdumh ndeu youq ndaw buenz luenziq saekhau ce gwnz congz, baihhenz miz fagca suliu cang youq ndaw daeh suliu haenx.

“Gwn ba!” Daxboh bang gou nengh aen daengq okdaeuj le naeuz. De mbouj rox, seizneix gou gaenq mbouj lumj haj bi gonq nei maij gwn saejdaeuzvan lo. Daj gou caeuq Daeglingz guhyoux le, de cungj gienq gou, mbouj hawj gou gwn saejdaeuzvan, mwhgonq ndaw daeh gou coengzlaiz mbouj noix gvaq Dwzfuz Giujgwzliz caeuq gij dangzcij van daengz heuj doek haenx. Gij van neix hawj gou hwnjyinx caemh ndaej yiengjsouh cungj vaiqvued rimhoz haenx. Daeglingz liedgawj gij vaihcawq gwn saejdaeuzvan hawj gou dingq, doeklaeng lij caensim caen’eiq naeuz mwngz dawz gou dangguh saejdaeuzvan ba, gou fug lo. Daj daxboh biek gou bae le, caiq mbouj miz byawz baenzneix dawz gou haeujsim. Youq ndawda daxboh, gou aiq lij lumj haj bi gonq ityiengh, lauheiq gou ciengxlwenx cungj dwg dahlwg haj bi gonq de. De naengh youq doiqnaj gou, gij yiengh doeksaet caemh vuenheij lohyouq gwnz naj de. Gij nyaeuq gokda de youh maed youh laeg, naj co, conghhanh hix co, lumj conghcim nei faenbouh youq song mbiengj henz ndaeng. Raen yienghneix, ndaeng gou soemjget, raemxda youh nyinh daeuj lo, yawj de youh lau de raen raemxda gou, ngaem gyaeuj youh lau raemxda doek. De bang gou mbekhai songz suliu cang fagca haenx, coi gou gwn, lumjbaenz gou gwn le de cij cuengqsim, yienghneix de cijndaej nyinhdingh naengh youq dangqnaj de dwg dahlwg de saetbae youh ndaejdauq haenx, dwg dahlwg caengz nauh baetniuj haj bi gonq haenx.

Gaugyaeq lij dwg gij feih mwhgonq, heiq homvan ndawde miz feihmakdumh loq soemj, mboujgvaq seizneix roxnyinh de van gvaqbouh lo, van daengz goek heuj soemj liux. Gou menhmenh nyaij, geu diemzcub ndeu youq byailinx raihhai, gaugyaeq gig vaiq couh yungz lo, heiqhom rim ndaw bak.

De dinghdingh cim gou.

“Ndei gwn!”Gou naeuz, roxnyinh conghndaeng miz doxgaiq yaek lae okdaeuj, gou fwt nyinhdaengz, mwhgonq, couh dwg daj siujyoz seiq nienzgaep daengz gauhcungh bizyez, dou lai baez daeuj daengz “Bwnhyez”, lumjnaeuz daxboh caengz gwn gvaq gaugyaeq ndaem feihmakdumh bw, ngeihcib roek maenz gaiq ndeu.

(5)

我多么熟悉这样的姿势，读小学时，放学时间他通常就这模样站在学校门口等着接我，待我蹦到跟前，他便迅速从工具包里小心掏出我喜欢吃的零食。有时候我和他有一种类似朋友般的情感，高中时还能攀着他的肩膀招摇过街。很多个周末下午，他不知从哪里的工地回来，背着工具包一身灰尘地在学校门口等我，我的很多同学都认识他……

我快步朝他走过去，居然有一种和他第一次来这条小巷时的激动心情，此刻我才明白我其实无时无刻都想见他。

“小妖！”老远他就朝我扬起手臂，将熟悉的口音朝我传递过来。我的嗓子一紧，泪水一下子糊满眼眶。五年多了，我惩罚了他五年多，又何尝不是在惩罚自己五年多。我感到后怕，也有一种充满感恩的庆幸，至少在这五年多里，老天都让我们平安活着，才有今天相约而至的相见。我放慢了脚步，毕竟已经是成年人，我想把漫上来的泪水逼回去，但最终满眼泪水走到他跟前，站定的那一刻，泪珠无可救药地落了下来。

他还像我小时候哭时那样，握着拳头翘出大拇指，用大拇指肚给我擦泪水。

我想叫他一声，却怎么也叫不出口，便别扭地低下头，泪水又滑落下来，他的大拇指肚再次拭过我的脸庞，有些粗粝。

他确实瘦了很多，精瘦那种，脸上棱角分明，也黑了不少，不过看起来还是挺精神的。我隐隐感觉到他有些什么变化，但又一时说不上来是什么在改变。当然，五年多了，足够改变很多事情，我难道就没变吗？

我爸提着我的双肩包，我想捉住他的手臂，却不能够再像以前那样自然而然伸出手，高中时代搭着他肩膀走路的亲密与洒脱一去不返，只好伤心地跟在他身后走进“奔月”。还是那位白胖而话少的老板娘，她显然认出了我们，朝我们点头微笑。店里的摆设和五年前的一模一样，就连墙上挂的世界地图都没变，两张黄色的小圆桌靠墙而立，桌面上贴有加菲猫的卡通图片，那种熟悉的感觉一下子跨过五年的时光走到跟前。真要感谢这个小店，它将我们带回了熟悉的往昔氛围里。

就我们两个客人。一张黄色小圆桌上放着我爸的帆布工具包，一块草莓味黑森林蛋糕盛在洁白的小圆盘里端放在桌面上，旁边搁一把装在塑料套子里的塑料叉子。

“吃吧！”我爸帮我拉开椅子说。他不知道，其实我对甜食早就没了五年前的兴趣。和凌交往后，他费尽口舌让我戒掉甜食，而在这之前，我的包里从没缺少过德芙巧克力和甜到掉牙的奶糖。这些甜味能让我在瞬间获得多巴胺产生的快乐。凌给我列举了种种甜食的坏处，最后诚恳地说，可以把他当成甜食，我便屈服了。我爸离开后，再也没人这样在意过我。在我爸眼里，我大概还和五年前一样，也许我永远是五年前那个我。他坐到我的对面，一副又惊又喜的样子。他眼角的鱼尾纹又深又密的，脸上的皮肤也粗糙许多，针眼儿般的粗毛孔分布在他的鼻翼两侧。我鼻子又酸起来，望着他又怕被发现眼含的泪水，低头又担心它滑落下来。他帮我撕开塑料叉子的包装膜，迫不及待地想让我吃，仿佛只有吃了他才能放心，才能使他确认坐在他面前的是失而复得的我，是还没闹别扭的五年前的我。

还是那个不变的味道，香甜的气息中带着草莓的些许微酸，只是如今觉得过于甜腻了，牙根隐隐发酸起来。我咀嚼着，那缕甜蜜从味蕾慢慢散开，蛋糕很快融化，香味溢满整个口腔。

他紧紧盯住我。

“好吃！”我只好说，感觉鼻腔有东西在往下流淌。这时我猛然惊觉，发现过去，也就是从小学四年级到高中毕业，我们无数次光临“奔月”，印象中我爸从没吃过一块草莓味的黑森林，二十六元一块的黑森林。