Mbawsiengq daenj buhbing cuengqhung neix sieng youq ndaw gvaenghgingq, daxboh ndaw gvaenghgingq bwnda lumj giemq fajnaj seiqgak, lwgda ndongqndikndik, lingxcieng hoengzgywggywg, mbauqndei raixcaix. De dwg ndawsim niemh gijmaz ne, roxnaeuz yaek daibae uk luenh fatbag?

Dangzgo sawqmwh ngeix daengz gijmaz, heuh gou gvaq henz bae, laeglemx naeuz: “Boh mwngz mbouj dwg dangbing gvaq bw, mbouj dwg naeuz de dwg bouxbing Mauz cujsiz bw? Yaep ndeu gou naeuz gou dwg boux Mauz cujsiz baij daeuj, Mauz cujsiz minghlingh de sikhaek gwnngaiz, gwnngaiz imq miz rengz le daiq de dauqma budui.”

Dangzgo caen ciuq de gangj haenx bae guh lo. “Bohlungz, mwngz dwg bouxbing Mauz cujsiz, Mauz cujsiz seizneix baij gou daeuj cienz gij minghlingh de: Vangz Gijcaiz dungzci, cingj mwngz sikhaek gwnngaiz, mbouj gwnngaiz couh mbouj dwg boux- bing Mauz cujsiz! Gwnngaiz imq le dauq budui hoenxciengq cij miz rengz!”

Daxboh sawqmwh ngiengxgyaeuj hwnjdaeuj, song fwngz gaem henzeij ndaetndet haenx cuengq- soeng lo. Dangzgo gaemz heiq ndeu umj daxboh dauqcungz cuengq youq gwnz mbonq. Gou dawz raemxreiz daeuj, baez geng baez geng sieg bwnq, daxboh baez geng baez geng gwn. Gou naeuz: “Boh, Mauz cujsiz baij vunz daeuj yawj mwngz, Mauz cujsiz gig gvansim mwngz, rox mwngz mbouj gwnngaiz de hozndat lo.” Daxboh ningning gyaeuj, raemxda daj ndaw gvaengzda lae okdaeuj.

Seizneix, gou cij rox gij ndwenngoenz dangbing doiq daxboh baenzneix youqgaenj. Gvaqbae geijlai bi, maranz guh nungzminz le, gij ndwenngoenz hojnanz cwgoemq gij najrongh doenghbaez, hoeng gij ceiqheiq bouxbing itig youq ndawsim daxboh. Mwh yaek goenqheiq, dauqngeix doenghbaez dangbing sawqmwh heuh singj, mizok gij rengzlig hawj vunz ngeix mbouj daengz.

Gou naeuz: “Boh, gou cawx dauq buhbing ndeu hawj mwngz baenz lwi, mwngz dwg bouxbing Mauz cujsiz, bingh ndei le couh daenj buhbing dauq budui……”

“Baenz a……” Daxboh daemqsing han coenz ndeu.

Ciep roengzdaeuj, daxboh mizseiz singjsag mizseiz moengzloengz. Youh daengz ranz yaek laep, daxboh daj maezngunh sawqmwh ndiusingj, hai bak cam diegmoh de youq gizlawz. Gou naeuz: “Couh youq henz moh daxmeh, coglaeng sou hwnzngoenz doxbuenx youq, gyaq rek cauxfeiz, sou haeux dajcawj, ciuqgoq song dah lwg……”

“Baenz a……” Daxboh han coenz ndeu youh maezngunh lo.

Caj daxboh ndiusingj, gou sawq caiq yungh ciu bouxbing Mauz cujsiz bwnq daxboh gwn raemxreiz, hoeng daxboh baenzlawz hix ndwnj mbouj roengzbae lo.

Gou heuh go’ngeih ndaw gya youq Ginhcwngz- gyangh gyae’gyang haenx sikhaek bae diemqbouq cawx dauq buhbing moqsak ndeu, lienz hwnz ganj ma ranzcoj. Caj caengz dangzgo gyoengqde hai ci mbinfu mbouj dingz ganj daengz seiz gaenq dwg gyanghwnz sam diemj. Seizhaenx, seiqcawq caem- rikrik, roegndoeng youq henzroen mbouj rox heuh gijmaz, daz sing lumj gyanghwnz raezrangh nei. Nonhwnz hix riengz hwnjdaeuj, sing cizcizciz con haeuj ranzding haeuj ndaw rug bae, caj daengz ranz yaek rongh, mbwnmomj loh’ok nditromh cij dingz roengzdaeuj.

Bet diemj seiqcib ngeih faen, daxboh dingz le diemheiq baez dinj baez raez, youq vunzlai cimyawj de seiz laepda bae lo. Ngoenzneix dwg 2020 nienz 4 nyied 20 hauh. Mwhhaenx, mbouj miz saek ciengz fwnhung doek, mbouj miz saek raq rumzhung bongj, aenmbwn gvengqyubyub, doenghgo sengmaj, ndit- rongh caeuq doenghbaez mbouj miz maz cengca, caeuq doengh bigonq hix mbouj miz maz mbouj doengz. Senglix roxnaeuz dai bae, siengsim roxnaeuz inget, haenx dwg gij saeh ndawbiengz, haenx dwg gij saeh gou swhgeij. Daengz gyanghwnz, mbwn sawqmwh bienq nit, rumznit camx haeuj sim haeuj ndok bae, vunzlai cauxfwnz homh aensaeuq byoq- feiz, feiz dawzhuhu, feizmbaw diuqyubyub ciuqrongh gyanghwnz nitnat, hawj gou roxnyinh inget caeuq siengsim. Daxboh gwed gvaq cungq, daxboh deng hoz raek gvaq, daxboh diuq laeuz mbouj dai, daxboh dang gvaq gozgyah ganbu, daxboh lizciz maranz guh hongnaz, daxboh vih dou guh ranzrin, daxboh daenj buhbing haeujfaex, caiq hix mbouj roxnyinh daengz aenbiengz neix raeujrub caeuq liengzsumx、nauhyied caeuq fwzrwd、sangndei caeuq lanhcienh、najrongh caeuq siliengz.

Okfaex seiz, cidoih baiz bae raezranghrangh, gou fuz gouhfaex daxboh, nyeuxgyaeuj muenghyawj, daeng ci ciuqrongh gyanghwnz laepyaenz, ciuq rongh diuzroen raezrangh. Diuz roen baihlaeng, daxboh gaenq byaij gvaq, daj seizneix hwnj, caiq hix mbouj ndaej youq gwnz roen yawjraen ndangngaeuz daxboh, caiq hix mbouj ndaej youq ndaw vunzlai hemq daxboh seiz, couh miz vunz daengx roengz- daeuj nyeuxgyaeuj han gou. Gij roen baihlaeng, gij roen ndawbiengz, daxboh byaij le caetcib seiq bi, gvaqlaeng, gou couh yaek dingjlawh daxboh byaij youq gwnz roen de gaenq byaij gvaq haenx, youq ndaw ndwenngoenz haemzhoj byaij baenaj, caiq daiq dwk liengzsumx caeuq raeujrub、fwzfwd caeuq nauhyied、lanhcienh caeuq sangndei、siliengz caeuq najrongh cung haeuj ndaw vunzlai bae, ciuhvunz dinjdet, hoeng aeu buekguh hawj ndwenngoenz bienq ndaej lai saek lai yiengh.

Daengz seiz okfaex, gyonglaz yiengjhumhum, benjgoemq menhmenh hab ndei, aendou gek ok dai lix haep red.

Daxboh, dauqdaej ninz youq ndaw mohrin de. Neix dwg aen ranz rin de, neix dwg gizdieg de youq haenx.

Boux vunz ndeu ciuhvunz daengz gizneix gietsat.

Daj seizneix hwnj, ndawbiengz mbouj caiq miz daxboh.

（8 sat. Yienzlaiz daengh youq《Gvangjsih Vwnzyoz》）

这张放大的军装照镶嵌在镜框里，镜框里的父亲剑眉方脸，双目炯炯有神，领章鲜红，仪表堂堂。他是在挂念着什么吗，还是临终前的魔怔疯癫？

堂哥突然记起了什么，把我叫到一边，悄声说：“你爸不是当过兵吗，不是说过他是毛主席的兵吗？等下我说我是毛主席派来的人，毛主席命令他马上吃饭，吃饱饭有力气了带他回部队去。”

堂哥真照着他说的做了。“阿伯，你是毛主席的兵，毛主席现在派我传达他的命令：黄启财同志，请你马上吃饭，不吃饭就不是毛主席的兵！吃饱了饭回部队打仗才有力气！”

父亲突然昂起头，双手松开了紧紧抓着的椅边。堂哥一把抱起父亲把他重新放到床铺上。我端来米汤，一勺一勺地喂，父亲一勺一勺地喝。我说：“爸，毛主席派人来看你了，毛主席很关心你，知道你不吃饭他很生气。”父亲的头动了动，泪水从眼眶滑落。

这个时候，我才知道部队生涯对父亲是如此的重要。时光流逝了那么多年，回家当农民以后，艰难的生活湮没了过往的荣光，但军人情结一直埋藏在父亲内心深处。当死亡之光就要照亮他的额头，往昔的军旅记忆突然被唤醒，激发出匪夷所思的力量。

我说：“爸，我给你买一套军装好不好，你是毛主席的兵，病好了就要穿上军装回部队……”

“好啊……”父亲低低答应了一声。

接下来的时间，父亲陷入时而清醒时而迷糊的状态。又一个夜晚降临，父亲从昏睡中醒来，张口问他的墓地在哪里。我说：“就在母亲墓地的旁边，以后你们就日夜陪伴在一起，架锅生火，打米做饭，照顾两个女儿……”

“行啊……”父亲答了一声就又昏睡过去。

等父亲醒来，我试图再次用毛主席的兵这一招喂父亲喝下米汤，父亲却再也咽不下去了。

我叫远在金城江的族间二哥马上到店铺买一套全新的军装，连夜赶回老家。等到堂哥他们马不停蹄一路飞车赶到时，已经是凌晨三点。那时，四野寂静，路旁的林鸟不知道在叫唤着什么，声音拉得和夜晚一样长。夜虫也跟着上来，唧唧唧的叫声穿堂入室，等到天色发白，露出黎明的曙光方才停息。

八时四十二分，父亲停下一长一短的呼吸，在众人的注视下撒手人寰。这一天是2020年4月24日。那时候，没有一场雨倾盆而下，没有一阵风猛烈刮起，天地晴和，万物生长，阳光和往日的没有两样，和往年的没有两样。生或死，悲与痛，那是人间的事情，那是我自己的事情。到了夜晚，气温骤降，寒意钻心入骨，众人烧起柴火围炉取暖，火光熊熊，跳动的火焰舔舐着寒夜，燃烧出我的苦痛和悲伤。而扛过枪的父亲，摔断过脖子的父亲，跳过楼没有死成的父亲，当过国家干部的父亲，离职回家务农的父亲，为我们建造石房子的父亲，穿着军装装棺入殓的父亲，再也感受不到这个人间的温热与冰凉、繁华与冷寂、高尚与卑鄙、荣光与落寞。

出殡的时候，车队排成了长龙，我扶着父亲的灵柩，回头望去，车灯破开黑夜，照亮了长长的路途。这身后的路，父亲曾经走过，从今往后，再也不能在路上看到父亲的身影，再也不会在人群中喊起父亲，就会有人刹下脚步回头答应。这身后的路，人间的路，父亲走了七十四年，今后，我就要代替父亲走在他曾经走过的路上，再抱紧岁月锋利如刀刃的棱角徒步向前，再怀揣冰凉与温热、冷寂与繁华、卑鄙与高尚、落寞与荣光冲入人群，再把一个大可忽略不计的身影拉长成动词的人生、名词的人生。

时辰已到，铙钹齐响，盖板徐徐合上，生死之门闭合。

父亲，终于躺到了他的石墓里。这是他的石房子，这是他的安身之所。

一个人的一生落下休止符。

从此以后，人间再无父亲。

（原载《广西文学》）